هر گاه سخن از ارتباط به میان می آید، می فهمیم که گام اول این است که زبان هم را در خانواده بفهمیم؛ زبانی که برای هر کس متفاوت است، سرشار از جزئیات و کنایه ها و اشارات است و درک آن شاید به سادگی ممکن نباشد! پس چه راهی پیش روی ماست؟ چگونه می توان این مسیر را هموار کرد؟ ابتدا باید خودمان را بشناسیم، ظرف وجودی مان را بشناسیم.ظرف خودم را بشناسم؟ یعنی چه کنم ؟ بعد از سالها زندگی نه ظرف فکری خودم را می­شناسم و نه ظرف شریک زندگی­ام را! حتی نمی­دانیم در طول زمان و اتفاقات زندگی چه محتوایی را داخل فنجان­های وجودیمان ریخته­ایم. “بودن” در عین تفاوت و رشد در کنار یکدیگر کار سختی به نظر می رشد اما تجربه حل مسئله، شیرین­تر از آن است! برای آشنایی با این موضوع به تاریخ ۲۲ ام دی ماه در روزی برفی گرد هم آمدیم.  جلسه‌ای که در آن  با کمک و راهنمایی­ جناب آقای دکتر صادقی به شناخت بیشتر خود،  ارتباط با شریک زندگی‌­مان و در آخر فرزندمان دقت کردیم، توجه گذاشتیم و خواهان بهبود حالمان شدیم.